Θάθελα να αναπνεύσω,
Τα αρωματά σου.
Όπως το χρώμα που
δίνεις, στις σκέψεις μου
Σαν τα φεγγάρια πού μου δίνεις, στήν αγκαλιά σου.
Σαν το οξυγόνο, στο... αγγιγμά σου.
Θάθελα να ....ήμουν... τριαντάφυλλο,
και εσυ; οι σταγόνες στα πεταλά μου...
Να είσαι το φτερούγισμα, στα <<ονειρα>>μου.
Στα ακρογιάλια σου,δε φοβάμαι,
είναι απάνεμα,
η ψυχή μου γεύεται, ελευθερία.....
Στά ονειρά μου εισαι, το δικό μου λιγοστό φώς,
δε με νοιάζει, μου είναι αρκετό,
μέσα εκεί έμαθα, να αναπνέω, εκει οι σκέψεις μου, έχουν νόημα.
Είσαι η καρδιά μου, το λυχνάρι της ψυχής μου,
μέσα εκεί σε κάποια, γωνιά, φωτίζεις την υπαρξή μου.
Σ'ένα χαμογελό σου γίνεται δικιά μου,
Η Ανατολή,
Σε μια ματιά σου, λάμπουν αστροφεγγιές.
Μια επαφή μοναδική.....παιχνιδίσματα στίς σιωπές
... Στίς μικρές... στιγμές...
Μεθυσμένες στην αγκαλιά σου...
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου