Κοιτάζω το τρομαγμένο βλέμμα των τραυματισμένων
στρατιωτών μας . Ένα βλέμμα που μιλούσε δεν χρειαζόταν
να αρθρώσει λέξη γιατί ήξερες τι θα πει τον είχες μπροστά σου
με αίματα και το κομμένο πόδι μαρτυρούσε τα πάντα .
Αίμα ξαφνικά ακούω να λένε οι γιατροί χρειαζόμαστε αίμα !!!
Είναι πολλοί οι τραυματίες που χρειάζονται αίμα !!!
Τρέχω κοντά σε κάποια δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα παιδιά
που βοηθούσαν και τα σπρώχνω στην καρότσα ενός αγροτικού
και ένα τηλεβόα ,τους τον δίνω στο χέρι !!!
Πήγαινε τε περάστε στις γειτονιές μαζί με τον οδηγό εθελοντή
και κάντε εκληση για αίμα μην τα παρατήσετε .
Χαμογελαστα χωρίς φόβο ξεκίνησαν .
Δωδεκάχρονα παιδιά που αντί να παίζουν ξένοιαστα στις αυλές
και τους δρόμους ,έπαιζαν ένα καινούργιο παιχνίδι
το παιχνίδι του πολέμου .
Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν και αυτά πειραζοντουσαν
μεταξύ τους ποιος θα φώναζε με τον τηλεβόα πρώτος
για αυτό το σπάνιο υγρό που λέγεται αίμα .
Είναι εύκολο να χύνεται σαν το ποτάμι και να βάφεται
η θάλασσα και η γη μας κόκκινη από το χρώμα του
σε ένα πόλεμο που δεν έχει νικητές και ηττημένους
παρά μόνο φρικαλεότητες , βιασμούς ,ορφανά
Όμως τόσο δυσεύρετο για να σωθούν οι αθώες ζωές
των στρατιωτών μας ,αλλά και των αμάχων πατριωτών μας !!
Τα παιδιά έφυγαν και εμείς συνεχίζαμε το έργο μας όταν ήρθε
ξαφνικά κάποιος καλά ενημερωμένος να μας πληροφορήσει
τι γίνεται με τις μάχες και περισσότερο εκεί στα τείχη της παλιας
πόλης που είχαν μείνει λιγα δικά μας παιδιά και περιμένανε
εντολή για να κάνουν επίθεση μέσα στην παλιά πόλη .
Όπλα δεν είχαν και κάτι λίγα που διέθεταν ήταν όπλα της κακιάς
ώρας . Μια επιστράτευση παρωδία μια επιστράτευση που
έστελναν τα παιδιά μας κατευθείαν για εκτέλεση .
Κρεμασμένοι όλοι από το στόμα του ακούγαμε αυτή την
προδοσία που έγινε εις βάρος αυτών των ολίγων αλλά
και όλων μας .Οι Τούρκοι βομβάρδιζαν και στόχευαν αδιακρίτως.
Τα δικά μας παλληκάρια εκεί έτοιμα για την κατάληψη της
παλιάς πόλης και τότε ήρθε η προδοτική εντολή υποχωρησης
όμως έμειναν μόνα τους τα παλληκάρια μας και δέχονταν
τα πυρά των Τούρκων .Η τουρκική αεροπορία χτυπούσε
ανελέητα το κέντρο της πόλης μας και στις θέσεις
των δικών μας στρατιωτών .
Απόγευμα 13ης Αυγούστου γινόντουσαν όλα αυτά και μόνο δύο
τμήματα εφέδρων να υπερασπίζεται μια πόλη γεμάτη αμάχους .
Ήμουνα και εγώ εκεί τα άκουγα και είναι αλήθεια .
Οι γιατροί ακούγοντας όλα αυτά έπρεπε να ζητήσουν τι μέλλει
γενέσθαι για αυτές τις ζωές που βρίσκονταν σε αυτό το
ξενοδοχείο του τρόμου και τι έπρεπε να κάνουμε και εγώ
πάλι εκεί στις σκέψεις μου για αυτό που συνέβαινε .
Τι είναι ο πόλεμος άραγε ;
Η κυριαρχία κάποιων ανόητων Τούρκων ή καλύτερα
κάποιων δολοφόνων που δεν νοιάζονται για τις συνέπειες
που προκαλεί αυτή η ανώφελη πράξη τους .
Διάλυση οικογενειών ,ορφανια ,προσφυγιά και το χειρότερο
τα ψυχικά τραύματα που στεριώνουν μέσα στην καρδιά
και γίνονται δυσβάσταχτα .
Πως να αντέξει η ψυχή μας όταν την κλονίζουν ακούγοντας
όλες αυτές τις μαζικές εκτελέσεις ,τους βιασμούς ,τις λεηλασίες ;
Φόβος ,θλίψη και οδύνη !!!
στρατιωτών μας . Ένα βλέμμα που μιλούσε δεν χρειαζόταν
να αρθρώσει λέξη γιατί ήξερες τι θα πει τον είχες μπροστά σου
με αίματα και το κομμένο πόδι μαρτυρούσε τα πάντα .
Αίμα ξαφνικά ακούω να λένε οι γιατροί χρειαζόμαστε αίμα !!!
Είναι πολλοί οι τραυματίες που χρειάζονται αίμα !!!
Τρέχω κοντά σε κάποια δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα παιδιά
που βοηθούσαν και τα σπρώχνω στην καρότσα ενός αγροτικού
και ένα τηλεβόα ,τους τον δίνω στο χέρι !!!
Πήγαινε τε περάστε στις γειτονιές μαζί με τον οδηγό εθελοντή
και κάντε εκληση για αίμα μην τα παρατήσετε .
Χαμογελαστα χωρίς φόβο ξεκίνησαν .
Δωδεκάχρονα παιδιά που αντί να παίζουν ξένοιαστα στις αυλές
και τους δρόμους ,έπαιζαν ένα καινούργιο παιχνίδι
το παιχνίδι του πολέμου .
Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν και αυτά πειραζοντουσαν
μεταξύ τους ποιος θα φώναζε με τον τηλεβόα πρώτος
για αυτό το σπάνιο υγρό που λέγεται αίμα .
Είναι εύκολο να χύνεται σαν το ποτάμι και να βάφεται
η θάλασσα και η γη μας κόκκινη από το χρώμα του
σε ένα πόλεμο που δεν έχει νικητές και ηττημένους
παρά μόνο φρικαλεότητες , βιασμούς ,ορφανά
Όμως τόσο δυσεύρετο για να σωθούν οι αθώες ζωές
των στρατιωτών μας ,αλλά και των αμάχων πατριωτών μας !!
Τα παιδιά έφυγαν και εμείς συνεχίζαμε το έργο μας όταν ήρθε
ξαφνικά κάποιος καλά ενημερωμένος να μας πληροφορήσει
τι γίνεται με τις μάχες και περισσότερο εκεί στα τείχη της παλιας
πόλης που είχαν μείνει λιγα δικά μας παιδιά και περιμένανε
εντολή για να κάνουν επίθεση μέσα στην παλιά πόλη .
Όπλα δεν είχαν και κάτι λίγα που διέθεταν ήταν όπλα της κακιάς
ώρας . Μια επιστράτευση παρωδία μια επιστράτευση που
έστελναν τα παιδιά μας κατευθείαν για εκτέλεση .
Κρεμασμένοι όλοι από το στόμα του ακούγαμε αυτή την
προδοσία που έγινε εις βάρος αυτών των ολίγων αλλά
και όλων μας .Οι Τούρκοι βομβάρδιζαν και στόχευαν αδιακρίτως.
Τα δικά μας παλληκάρια εκεί έτοιμα για την κατάληψη της
παλιάς πόλης και τότε ήρθε η προδοτική εντολή υποχωρησης
όμως έμειναν μόνα τους τα παλληκάρια μας και δέχονταν
τα πυρά των Τούρκων .Η τουρκική αεροπορία χτυπούσε
ανελέητα το κέντρο της πόλης μας και στις θέσεις
των δικών μας στρατιωτών .
Απόγευμα 13ης Αυγούστου γινόντουσαν όλα αυτά και μόνο δύο
τμήματα εφέδρων να υπερασπίζεται μια πόλη γεμάτη αμάχους .
Ήμουνα και εγώ εκεί τα άκουγα και είναι αλήθεια .
Οι γιατροί ακούγοντας όλα αυτά έπρεπε να ζητήσουν τι μέλλει
γενέσθαι για αυτές τις ζωές που βρίσκονταν σε αυτό το
ξενοδοχείο του τρόμου και τι έπρεπε να κάνουμε και εγώ
πάλι εκεί στις σκέψεις μου για αυτό που συνέβαινε .
Τι είναι ο πόλεμος άραγε ;
Η κυριαρχία κάποιων ανόητων Τούρκων ή καλύτερα
κάποιων δολοφόνων που δεν νοιάζονται για τις συνέπειες
που προκαλεί αυτή η ανώφελη πράξη τους .
Διάλυση οικογενειών ,ορφανια ,προσφυγιά και το χειρότερο
τα ψυχικά τραύματα που στεριώνουν μέσα στην καρδιά
και γίνονται δυσβάσταχτα .
Πως να αντέξει η ψυχή μας όταν την κλονίζουν ακούγοντας
όλες αυτές τις μαζικές εκτελέσεις ,τους βιασμούς ,τις λεηλασίες ;
Φόβος ,θλίψη και οδύνη !!!
Maria Ioannou-Fili 18_10_2019
Ακόμα ένα μικρό απόσπασμα από την μικρή εμπειρία μου
στον πόλεμο του 1974 !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου