Αργεί να ξημερώσει πια.
Είναι τριγύρω τ' άδικο και πώς με πνίγει.
Ψες έφτιαξα γλυκό του κουταλιού συμπόνια.
Έλα σιμά να σε φιλέψω
κι άσε το φιλί στον κόρφο ν' απαγκιάσει
να βρει η ψυχή γη να σταθεί, λίγο να ξαποστάσει.
Σβήσε το φως κι έλα γυμνώσου
απ' τον χιτώνα της προσποίησης.
Φύτρωσαν πάνω στο στρώμα μου ασπάλαθοι
κι αλύπητα πληγώνουν τη λευκή μου σάρκα.
Έλα να διώξεις μακριά όσα τόσο αόριστα με ορίζουν.
Στρώσε το κρεβάτι μου με μια ιδέα σύννεφα
να μοιραστούμε λίγο ουρανό αυτή τη νύχτα.
Βιάσου γιατί έχω μια κραυγή κρυμμένη στην παλάμη μου
που σαν τη φανερώσω
θα σπάσει όλος γυάλινος κόσμος που μας περιβάλλει
κι αλίμονο τα θραύσματα θα χαρακώσουν
τη μάσκα που όλοι τους φορούν
...Σταυρούλα Δεκούλου... 23/10/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου