Πολλά βράδια τώρα παλεύω μάταια
να ξεκαρφώσω το φεγγάρι
από την κάσα του παραθύρου μου,
μα οι άνασες σου, άγρυπνοι φρουροί
με κρατούν μακριά.
Ένας άνεμος, δυνάστης της μορφής σου,
σε παρασέρνει σε πέλαγα με γλυφό νερό
και κει πώς να βρεις τη γοργόνα
που δυο εποχές τώρα αναζητάς.
Καπετάνιος σε σκαρί του σκοταδιού
με ιστία της σιωπής μου τα μαύρα πανιά.
Εύκολα πνίγεσαι σε μια θάλασσα δάκρυα
σαν η ψυχή δεν αντεχει πια να πετάξει.
Ναυαγώντας προσεύχεσαι μόνο να βρεις στο βυθό το κοχύλι
Ακόμα κι ένα ναυάγιο έχει την αξία του όταν αναδύεσαι απ' το βυθό
πιότερο πλούσιος στην ψυχή και τη γνώση... Σταυρούλα Δεκούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου