Για την Αμμόχωστο μου... Μαρία Ιωάννου _Φίλη.

Γράφω πάλι για σένα ξανά απόψε αγαπημένη μου !

Ξαφνικά μια μυρωδιά πορτοκαλανθών και γιασεμιών

ξεχύθηκε μέσα από την μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα στο

δωμάτιο μου !! Ήρθε κοντά μου και με τύλιξε λες και ήθελε

να νοιώσει την αγάπη μου !! Και εγώ το κατάλαβα και άνοιξα

τα χέρια μου για να της δείξω την αγάπη μου και την νοσταλγία

όλων αυτών των υπέροχων αναμνήσεων που μου χάρισε η

αγαπημένη μου Αμμόχωστος και πιστέψτε με είναι

πολύ δυνατή αυτή η νοσταλγία !!

Λουσμένη από το άρωμα των μυρωδιών της την πήρα από το

χέρι και περπάτησα μαζί της ανοίγοντας δρόμο να πάμε σε αυτή

που την ξεγύμνωσαν , αλλά δεν πρόδωσε την ψυχή της .

Προχωρώ και κάνω μέσα μου μια ευχή να μην είναι όνειρο

να είναι αλήθεια αυτό που ζω ,αγαπημενη μου δεν θέλω

να σε χάσω ξανά . Δεν θέλω απόψε εκείνα τα χρόνια

που με πόνεσαν να θυμηθώ!!

Θέλω αυτή την βραδιά που είναι ο ουρανός γεμάτος αστέρια

να βρεθώ κοντά σου! Και αλήθεια είμαι εδώ στο πατρικό μου

μπροστά όπως τότε !! Κρατώ τα κλειδιά σφιχτά στα

χέρια μου θησαυρός μοναδικός, να τώρα βάζω το κλειδί

αχ θα γυρίσει άραγε ή θα έχει σκουριάσει η κλειδαριά ;

Κλείνω τα μάτια και περιμένω να ακούσω το γύρισμα του και

ναι η πόρτα αργά αργά ανοίγει με ένα τρίξιμο λες και άφηνε

ξοπίσω της μια φωνή από λυπητερό τραγούδι .!!

Μπήκα και γύρισα το βλέμμα μου γύρω, χαμογέλασα ήταν όπως

τότε δεν .άλλαξε τίποτα .! Ακούω μια φωνή να τραγουδά είναι

από το δωμάτιο μου, μου φαίνεται γνωστή ,μα τι χαζή είμαι εγώ,

όπως τότε που τραγουδούσα χαρούμενη και πέταγα από το

κρεββάτι τους τα αγουροξυπνημένα αδέρφια μου .

Εκείνα δεν θύμωναν,αντίθετα με αγκάλιαζαν και έπιαναν το

τραγούδι μαζί μου. Έτσι και απόψε το ένοιωσα πως είμαστε

όλοι μαζί σαν εκείνα τα ωραία χρόνια ,τα χρόνια της νιότης

που τόσο νοσταλγώ συχνά . Κάθε δύση ,κάθε ξημέρωμα

μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις !!

Πόσες φορές δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να ονειροπολώ

τα βράδυα στην Χρυσή ακρογιαλιά σου που έγραφα εκεί το

όνομα σου ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΜΟΥ ; Αναρωτιέμαι συχνά

τι νόημα έχει η ζωή μου αφού δεν μπορώ να είμαι κοντά σου ;

Όμως απόψε η μυρωδιά των γιασεμιών και των πορτοκαλανθών

σου στόλισε την νοσταλγία μου και με έφερε εδώ κοντά σου

και θέλω κάτι να σου πω , το πόσο βαθειά σέ αγαπώ !

Όταν είμαι κοντά σου χτυπάει η καρδιά μου τόσο δυνατά !!

Είσαι εσύ η ανάσα μου και η πνοή μου.

Είσαι εσύ που πάγωσες τον χρόνο και δεν σε ξεχνώ αλλά ούτε

και θέλω να ξεχάσω ποτέ .

Είμαι όμως τόση ώρα εδώ στο παλιό δωμάτιο μου και δεν άνοιξα

το παράθυρο να μπει ο αέρας της θάλασσας να δω τον

μακρύ δρόμο εκεί που με οδηγούσε στην αμμουδιά σου και χωρίς

να το σκεφτώ δίνω μια για να το ανοίξω και τότε είδα την λέξη

ΕΛΠΙΔΑ και αμέσως κατάλαβα !!!

...Maria Ioannou-Fili...