Πρόσφυγας είμαι κι εγώ που σύνορα δεν γνωρίζω
στην τύχη του κόσμου αφέθηκα,
περαστικός και απογυμνωμένος
φυλλομετρώ τις δύσβατες συνειδήσεις
που πρόλαβα να δω στην τελευταία
πινελιά των κεραυνών.
Πρόσφυγας είμαι κι εγώ.
Τα μαρτύρια μου γεννοβολούν πόνο
και συντηρούν την ανάγκη μου
να φυτέψω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
της άνοιξης ,πριν μαραθεί
το απότιστο σώμα μου.
Πρόσφυγας έγινα κι εγώ.
Κάτω απ' του ίδιου θεού την προσφορά,
του ίδιου ήλιου τους θησαυρούς διεκδικώ
μια κοίτη ειρηνική την μάνα γη να υπηρετώ.
Πρόσφυγες είμαστε ,
στους δρόμους σαν η μέρα χαράζει
όλοι γυμνοί μες την βροχή
μα έχουμε όλοι την ίδια ψυχή,
μια σταγόνα νερού
και μια τρικυμία του χάους μας ενώνει
ζούμε και ονειρευόμαστε με λόγο και αντίλογο,
προσδοκούμε αλλά τι ;
Στο γαλάζιο πρωινό
κάτω απ' τον ίδιο θεό,
με διφορούμενους ανθρώπους ,
το πεπρωμένο μας στο ταξίδι είναι ίδιο ,
παντού σιγή χωρίς ντροπή ,
μόνο η καταιγίδα τρίζει απ' την επιθανάτια κραυγή.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΑπάντησηΔιαγραφή