Κι απόψε
ονειρεύτηκα στης βροχής
τη λύπη, στο διάφανο χάδι της
στη σιωπηλή της λήθη!
Τη σκιά σου
ακολούθησα που έχει
μείνει στη μνήμη, δε με νοιάζει
αν βρέχομαι η απουσία με πνίγει!
Στάλες βροχής
αδιέξοδος δρόμος,
αγκάθι η θύμηση με τη
σκέψη μου μόνο!
Να ' σουν
στάλα βροχής τ' αγγιγμά σου
δροσερό φιλί, να νιώσω τ ' ανατρίχιασμα
να γλύκαινε η ψυχή!
Στάλες βροχής
μοιάζει η νύχτα σαν μέρα,
στο λαιμό ένας κόμπος όλα
μοιάζουν με σένα!
Και πάλι η ψυχή μου
ταξίδεψε στ' όνειρο,ας ξημερονώμουν
στο βλέμμα σου αλλά να χει πανσέληνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου