«Μακεδονία» Η Θεσσαλή νεράιδα που σου χάρισε Το όνομά της
Ποιος ξέρει! Από τα μάγια θα με μοίρανε Τα δικά της
Ανάβρα εσύ δοξοπηγής, ανάμεσα Στους αιώνες!
Τη δόξα δεν μοιράζουν μόνο οι άφτιαστοι Παρθενώνες!
Θεριά, σαϊτιές, φωτιές, κουρσάροι, πόλεμοι Σε ρημάζουν
Λαοί την άνομη λύσσα τους επάνω σου Δοκιμάζουν
Σε τραντάζουν, δεν σε βουλιάζουν οι όργητες Των κλυδώνων
Σε θεμελιώνουν τα άπλα των Αλέξαντρων Μακεδόνων.
Πάντα για σε ουρανός γαλάζιος ο Όλυμπος Λαμπροφόρος
Και πάντα σε ευλογεί ασκητής θεοφρούρητος Το Αγιονόρος
Εσένα, ή ρόδα σου γελούν η αγέλαστα Δέρνουν χιόνια
Ο ήλιος σου βγαίνει ή γέρνει θεός πεντάμορφος Παναιώνια
Και πάντα πρωτοστάτης παραστάτης σου Θείος οπλίτης
Για το μάτωμα τρόμος, για τον θρίαμβο Μυροβλύτης
Ήσουνα, σβεις, ξαναγεννιέσαι, απάτητη Τώρα ακόμα
Μια χλόη φυτρώνει από το πατημένο σου Να! Το χώμα
Ο ποιητής που ξαγνάντεψε καλότυχος Τη θωριά σου
Και γεύτηκε σε λίγα σου δαφνόφυλλα Τα φιλιά σου
Γονατιστός, για εσένα ανάφτει του ύμνου του Τη λαμπάδα
Και λαχταρά σε εσένα ξεσκεπάζοντας Την Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου