Στων κυμάτων τη νίκη
στην γλύκα της αλμύρας
άπλωσα
τα χέρια μου κουπιά.
Βάρκα το σώμα μου
οδεύει στην βαθιά θάλασσα.
Ταξιδεμένοι δρόμοι
οι καταρράκτες του 'Ηλιου.
Στα δώματα του Ουρανού
οι φωνές των κυμάτων.
Η ψυχή στην καρδιά μου
τραγουδά
την φωνή πεύκου
ακουμπισμένου μόλις στην φωτιά.
Τραγουδά τον ερχομό των άστρων
της επόμενης μέρας.
Στο μικρό ξωκλήσι
το λησμονημένο ανθρώπους
έλυσα τα σανδάλια μου
κι ονειρεύτηκα
μια ολόκληρη γη
και τους ανθρώπους της
έναν Θεό.
Την Αγάπη.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου