Το σώμα του χρόνου αγκάλιασα κι εκείνο όλο ξεφεύγει
Μια με καρφώνει χαμηλά και μια ψηλά γελάει
Οι μέρες ημερέψανε και οι νύχτες καρτεράνε
Και εγώ ταξίδι περπατώ
Στου αετού το δρόμο
Φεύγουν τα δέντρα βιαστικά τα πέλαγα ενώνω
Καράβια γυρίζω στη στεριά καμπαναριά χτυπάω
Ομπρέλα ανοίγω στους αφρούς άγκυρες λιμάρω
Γυαλιά σπασμένα μάζεψα
Βιτρό να ξανακάνω
Και τα ρολόγια του Νταλί στις φλόγες να πετάξω
Ο εξάντας των ονείρων μου δελφίνι μου χαρίζει
να ταξιδεύω δίπλα του η γη δεν μας χωράει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου