Σήμερα, έχω ανάγκη
ν' ανάψω μέσα μου στιχάκια.
Αναζητώ φλογερές λέξεις
από εκείνες που πόθους ξυπνούν
απ' τη χειμερία νάρκη.
Ψηλαφώντας τα συναισθήματα
με των ακροδαχτύλων
το ερωτικό άγγιγμα.
Ν' ανοίξω διαδρόμους
να φτάσω στη ψυχή σου
να σπάσω το κέλυφος
της μαρμάρινης αντίστασής της.
Αναζητώ τη γεύση,
αναζητώ το άρωμα,
που θα έχει το φιλί μου
να σου περάσω μέσα σου
τη φλόγα της ψυχής μου.
Απλώνω τα χέρια μου,
στου ουρανού το πέπλο,
τραβώ την άκρη του,
αυτό θα ρίξω για κάλυψη
στη γύμνια των κορμιών μας.
Κι όσα άστρα έχει επάνω του
με τούτα θα κεντήσω,
φιλιά και πόθους.
Μέχρι τον έρωτα μέσα σου,
φλογερό να ξυπνήσω.
Και στην αγαλματένια σου καρδιά
ζεστή ροή τα ερωτικά συναισθήματα
ποτάμια, στις φλέβες σου να τρέχουν.
Το σώμα που κοιμάται να παρασύρουν.
Δύο σώματα μαζί,
ποτάμι ένα σαν σμίξουν,
να χυθούν και να χαθούν
σε ανοιχτές θάλασσες,
εκεί, που μόνο ο Έρωτας
σσν κουρσάρος σε ταξιδεύει.
Αναζητώ τούτο το ταξίδι.
Κι όχι των αγαλμάτων,
που βρήκαν ένα παγωμένο στασίδι.
Από τη συλλογή μου: "Έρωτος... δρόμοι Ψυχής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου