Ένα πρωί ξημερώματα σχεδόν...
όπως πήγαινα για δουλειά μ'ένα ζεστό καφέ στο ένα χέρι
και σ'ταλλο τη τσάντα κ.τα κλειδιά μου έτρεχα να προλάβω
το αστικό λεωφορείο. πριν φτάσω στη στάση σε μίαν άκρη
του δρόμου δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ βλέπω ένα μαύρο
κουλουριασμένο πράγμα.. δέν μπορούσα να διακρίνω
τι ακριβώς ήταν λόγο που ακόμα ήτανε σκοτάδι .
πλησιάζω σιγά σιγά κοντά σε αυτό που έβλεπα...
όσο πλησίαζα άκουγα ένα οχ οχ ...σαν κάποιος να πονούσε .
έφτασα ακριβώς μια ανάσα μπροστά του κ.τότε βλέπω
έναν άντρα που είχε γίνει ένα με το χώμα .
Καλημέρα κύριε του λέω . τι μπορώ να κάνω για σας ;
καμία απάντηση μόνο ένα πονάω . απλώνω το χέρι μου
προς εκείνον έλα σήκω σε παρακαλώ να δώ αν έχεις
χτυπήσει πουθενά . με πολύ δυσκολία σηκώθηκε όχι όρθιος
αλλά λίγο καθιστός. βλέπω ένα πρόσωπο δακρισμενο και μάτια
που σ'ένα λεπτό διάβαζες τον πόνο και την ιστορία της ζωής του
Ένιωσα τόσο λίγη μπροστά του σαν να έφταιγα εγώ για την
κατάσταση του .δέν ξέρω γιατί άλλα για ένα περίεργο λόγο
αισθανόμουν οικία μαζί του . κάθησα δίπλα και τον ρώτησα
που πονάει ....αν πεινάει..αν κρυώνει κτλ.
μου έριξε ένα βλέμμα θεέ μου ...........πως να το πω
πάγωσα κυριολεκτικά ολόκληρη ...
εκείνο το βλέμμα μου έχει μείνει αξέχαστο ακόμα και σήμερα ...
Ελάτε του είπα να πάμε σ'ένα Νοσοκομείο να δούνε τι έχεις ....
πονάω πολύ μου είπε αλλά δέν χρειάζομαι γιατρό ....
τότε τι θέλετε να κάνω για σας ; τον ρώτησα .
πολλά μπορείς μου είπε αλλά ο πόνος μου
δέν γιατρευεται.... πείτε μου σας ακούω ....
πρώτα....θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ που μπήκατε
στον κόπο ν'ασχοληθείτε μαζί μου ...γιατί τόσοι περάσανε
και κανείς δεν γύρισε ούτε το βλέμμα του σε μένα .
δεύτερον .....θέλω να μου κάνετε μια σφιχτή αγκαλιά
από εκείνες τις αγκαλιές που σου παίρνουν τον πόνο .
Αυτά θέλω ......μπορείς ;
τότε ήμουν εγώ εκείνη που δεν είχε μίλια παρά μόνο
δύο δάκρια κοιλίας στα μάγουλά μου .
Μπορώ κύριε και βέβαια μπορώ .....
τότε γιατί δάκρυσαν τα μάτια σου ; από το κρύο του απάντησα
χωρίς να το σκεφτώ ανοίγω τα χέρια μου και τον πήρα αγκαλιά
τώρα ποιός πήρε ποιόν αγκαλιά θα σας γελάσω ......
εκείνη τξ στιγμή κι εγώ είχα ανάγκη αυτή την αγκαλιά .
όση ώρα τον αγκάλιασα αισθανόμουν τους αναστεναγμους του
το ένα πίσω απ τ άλλο .......
ένιωσα τη λύτρωση της ψυχής του στο στήθος μου
κ.τα δάκρια του να μην έχουν σταματημό ....
Σ ευχαριστώ παιδί μου ..... την ευχή μου να έχεις. ...
μου τα πήρες όλα με λυτρωσες από τον πόνο ........
όλοι που περνούσαν νόμιζαν ότι είμαι ζητιάνος και κανείς
δεν πλησίαζε να δει άν πεθαίνω ή όχι .
Τώρα μου επέτρεπε να σας ρωτήσω κάτι ....του είπα .
ότι θέλεις παιδί μου ...
γιατί είσαστε εδώ στο δρόμο ; και γιατί πονάς τόσο πολύ;
Γιατί τα έχασα όλα ... όχι λεφτά κ.περιουσία απ'αυτά έχω
αλλά έχασα ότι πολυτιμότερο είχα . την οικογένεια μου...
τώρα δέν εχω απόλυτος τίποτα φτωχεψα απ όλα ......
Σας έδιωξε η οικογένειά σας ; όχι ......φύγανε ψηλά
.......πέταξαν στους αγγέλους και μ αφήσανε εδώ
μόνος μου να πονάω γι'αυτούς. να γίνω ζητιάνος για μια αγκαλιά
γι αυτό σου είπα παιδί μου ότι ο πόνος μου δέν γιατρευεται ποτέ
ζω .....αλλά είμαι νεκρός μέχρι να πάω κι εγώ μαζί τους .
κάποιο λόγο θα υπάρχει που έμεινα εδώ ......
και δέν πήγα μαζί τους .
Ναι μάλλον ....ίσως .....δέν μπορούσα να σταυρωσω λέξη ....
έτρεμα σαν το ψάρι χωρίς νερό νόμιζα ότι έβλεπα θρίλερ. .....
αλλά δυστυχώς το ζούσα στην πραγματικότητα .......
Εκείνη την ημέρα πηραωτο μάθημα της ζωης μου μέχρι
και σήμερα. έμαθα να αγαπώ κ.να εκτιμώ τα όσα μου δίνει
η ζωή τώρα . αυτή η μέρα κι αυτός ο κύριος που ούτε
τ'όνομά του δέν μου είπε μου άλλαξαν όλα όσα νόμιζα ότι
ήξερα για τους ανθρώπους και για τη ζωή γενικά .
Όταν τον είχα ρωτήσει πώς σε λένε ;
μου είπε : λέγε με Ζητιάνο. ...
Γι'αυτό μην βιάζεστε να κρίνετε ανθρώπους ....
δέν ξέρετε τι πόνο κρύβει κάθε ψυχή ....
πόσο βαρύ είναι το Σταυρό που κουβαλάει..
απλώστε το χέρι και βοηθήστε ...
δώστε αγάπη να σώστε μια ψυχή από τον πόνο ......
σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια περριττευουν .....
μπροστά στον πόνο είμαστε όλοι ίσοι.
ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό ...
κοιτάμε όλοι το ίδιο φεγγάρι ......
αλλά είμαστε τόση διαφορετικοι. ....
να θυμάστε άνθρωποι ......
κανείς δέν ζει για πάντα ........
Μαριαννα Κοκεδημα .. αληθινή ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου