Τοπίο ερημωμένο,ολόγυμνο,και γκρίζος ουρανός!
Στης λίμνης τ'αντιφέγγισμα σκιές,θαμπές φιγούρες,
απομεινάρια απ'τα φτερά,των κύκνων και καπνός,
ομίχλης, που ανυψώνεται,προς τις κορφές τις σκούρες...
Ομως,στα σκοτεινά νερά,στις καλαμιές της όχθης,
ένας ολόλευκος, λαμπρός,κύκνος περιδιαβαίνει!
Ενός καλοκαιριού ζεστού,οι έρωτες κι οι μόχθοι,
ναυάγισαν!! Η αγάπη του,στις πέτρες ξαπλωμένη,
με πληγωμένα τα φτερά,ακίνητη!! Κι εκείνος,
ανήσυχος κι ανήμπορος,μονάχος έχει μείνει.
Οι σύντροφοί του έφυγαν,ολόκληρο το σμήνος,
πέταξε γι' άλλο υγρότοπο,που τη ζωή τους δίνει.
Κύκλους γεμάτους πανικό,στο σώμα της τριγύρω,
κάνει και σκύβει απαλά, τον κύκνειο λαιμό του.
Ισα που ακούει την καρδιά,να πάλλεται και γύρω,
ταράσσει τα ρηχά νερά,χάνει το λογισμό του.
Η πρωινή η καταχνιά,τον βρίσκει κοιμισμένο,
με το κεφάλι ν'ακουμπά επάνω στην καρδιά της,
που πλέον δεν ακούγεται! Παράλογο και ξένο,
συναίσθημα τονε τρυπά!! Αγγίζει τα φτερά της,
και παίρνει φόρα! Υψώνεται σε κάθετη πορεία!
Απελπισμένη διαφυγή,σαν φλογισμένο βέλος!
Βάζει σημάδι ουρανό,να γράψει ιστορία,
με τραγικό και άδικο,για τη ζωή του τέλος...
Τον είδε πριν κρυσταλλωθεί,του σύμπαντος ο πλάστης!
Φιλεύσπλαχνος ,πανάγαθος,προσφέρει αιωνιότητα!
Τον έκανε αστερισμό,κι ουράνιος καταρράχτης,
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου