Ποιητή... Κατερίνα Πήττα.

Τούτη θε να' ναι 
η μοίρα σου ποιητή!
Να ξεψυχάς
και να γεννιέσαι, 
απ' τις στάχτες σου!

Στου μοναχικού σου ενδύματος τις τσέπες,
άραγε, πόσος πόνος κι αγάπη 
χωράει ποιητή?
Ποιος έρωτας, ποιος ήλιος 
ποια σελήνη, ν' αντισταθεί, 
στης πένας σου το "καρδιοχτύπι"?

Ωδές και ύμνοι, 
να τσιμπολογούν ηδονικά, 
από τ' αστείρευτο 
της φλέβας και του νου σου,
...και να μη χορταίνουν!

Μόνος, ενάντια στην υποταγή 
και την προσποίηση!
Να "κοκκινίζεις", σα μικρό παιδί
άλλοτε από συστολή,
κι άλλοτε από θυμό κι οργή!

Εσύ, ο γητευτής των φωνηέντων
και ο μαέστρος των συμφώνων!
Σ' ένα συλλείτουργο Θεού κι αγγέλων,
γονυπετείς, 
σου υποτάσσονται οι λέξεις!

Κι απ' τις εκρήξεις της ψυχής σου
να ξεπηδούν, οι στίχοι! 
Πότε απο έρωτα κι αγάπη 
σμιλεμένοι, ζωή ν' αναβλύζουν!
Πότε με πίκρα και με πόνο,
ως το μεδούλι βουτηγμένοι, 
σπονδές θανάτου, να θυμίζουν!

Τι τάχα να' ναι η ποίηση,
πλην από "διάρρηξη" ψυχής,
και "μοίρασμά" της, 
-εν είδει αντιδώρου-
σ' όσους πιστούς προσέρχονται,
σ' εκείνο το θεσπέσιο,
κάλεσμά της?

Γιατί, ψυχή "μοιράζεις" ποιητή!
Κι ενώ, σπαράσσεις και σπαράσσεσαι,
Κι ενώ τις ζώσες συνειδήσεις,
αφυπνίζεις,
πες μου, "μικρός" πώς γίνεσαι,
ώστε να νιώθει,
ο κόσμος δίπλα σου,
μεγάλος?

Και τούτο το "ταξίδεμά" σου,
πότε στη γη και πότε στους αιθέρες,
τέλος δεν έχει, Ποιητή!
Μέχρι, "να γυρίσει ο ήλιος"!
Να εγερθούν οι μνήμες του φωτός,
π' αποικοιμήθηκαν, στης τέρψης 
και της βόλεψης, τα απατηλά  
κι "αμίλητα" στρωσίδια!

Μέχρι της πλάσης η καρδιά,
να μπολιαστεί, 
με της δικαιοσύνης του Θεού, το "μάτι"
και μες στο "καταχείμωνο"
ν' αρχίσει να βλαστάνει,
ρόδα και κρίνα λυτρωμού!

Μέχρι να πάψει "η γη σου 
να αιμορραγεί"...
Κι εμείς μαζί σου,
Ποιητή!!!

Katerina Pitta