Καρδιές από χαρτί,
σ' ένα ξεφτυσμένο κόσμο.
Πρίγκιπες χωρίς τύβενο,
σ' ένα ερειπωμένο θέατρο σκιών.
Νύχτες ατέρμονες,
σε ακροπόλεις χωρίς προσκυνητές.
Χείλη μισάνοιχτα,
χωρίς χαμόγελο σε δραματικές γκριμάτσες.
Ρόδα χωρίς άρωμα,εικόνες δίχως πίστη.
Σβηστά φανάρια, φλόγες σβηστές.
Δρόμοι αδιάβατοι, απροκάλυπτη η μοναξιά.
Ανακάλυψα το άσχημο πρόσωπο,
μιας αυγής χωρίς ξημέρωμα.
Κλείστηκα σε μια ψυχή
χωρίς επιθυμίες και θέλω ξεκάθαρα.
Σ' ένα πηγάδι χωρίς τελειωμό,
σε μια έρημο,δίχως άμμο και δροσερές οάσεις.
Καμιά πολιτεία εντός μου,
που να καθορίζει ένα ευδιάκριτο σήμερα,
ένα αύριο με χαμόγελα,
έναν κήπο γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια.
Έναν ήλιο λαμπρό, ένα καταγάλανο ορίζοντα,
σ' έναν ουρανό χωρίς σύννεφα.
Οι άνθρωποι χρειάζονται τα όνειρα.
Τα τραίνα ζητούν τους σταθμούς αναμονής.
Τα χωριά ψάχνουν τις εκκλησιές τους,
για να ζητήσουν οι συγχωριανοί συγχώρεση.
Κι εγώ χάθηκα στο έρεβος,
να ψάχνω λίγο φως στο μαύρο σκοτάδι.
Αλίμονο.Ζητώ απεγνωσμένα έναν ανεμοδείχτη,
να σταματήσει η βελόνα του στην ανατολή.
Να γεμίσει η ματιά μου ζωογόνο φως,
να γεμίσει το είναι μου ελπίδα κι αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου