Η Λύκαινα μέσα μου... Λεμονιά Γεμουρτζίδου.

Ρέει στις φλέβες μου, από τα χρόνια της αθωότητας
Με έβγαλε από τη μάντρα και με παρότρυνε

να αρνηθώ τον γενικό κανόνα
Με εμπόδισε να πάρω δρόμους σπαρμένους

με βελόνες και καρφίτσες
Αλητεύει την ψυχή μου και ελευθερώνει

το μυαλό μου
Βήμα το βήμα με οδηγεί σε άγνωρα

και απάτητα μονοπάτια
Ψιθυρίζει λόγια ανερμήνευτα

«άβυσσος, σπηλιά, μαχαίρι»
Συλλαβίζω δίσημους χρησμούς

«πλούτος, μήτρα, αίμα»
Ίδιο άρωμα ο ιδρώτας μας,

απαράλλακτο το πανσέληνο ουρλιαχτό μας
Αδάμαστη η Λύκαινα μέσα μου,

μου μιλά με τη φωνή μου
Είμαι η λογική, χωρίς την τρέλα
Είσαι η τρέλα, χωρίς τη λογική
Όπου πας, θα πάω
Όπου κατοικείς, θα κατοικώ
Βγάζω τα παπούτσια μου και σε κυνηγώ...

Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Λέξεις Άβυσσος γαρ