Ένα όμορφο χιονισμένο χωριό,
μένει ξάγρυπνο και σε περιμένει.
Τώρα που το ’δειρε άγρια ο βοριάς,
νιώθει έρημο και φίλους γυρεύει.
Κάνεις κι εσύ, σα να μη θέλεις να πας,
αλλά το σαράκι από μέσα σε τρώει.
Ξέρω κι η δικιά σου καρδιά λαχταρά,
γιατί την τρελαίνει το κρύο, το χιόνι.
Το βλέπω το σπίτι σου στην άκρη εκεί
απόμερο, ήσυχο εσένα προσμένει,
ν’ ανάψεις το τζάκι του και να φανεί
Γιώργος Ελευθ. Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου