Δεν πίστεψες ότι θα τα καταφέρω.
Πίστευες ότι θα σ' έχω ανάγκη μια ζωή κι ότι θα σέρνομαι στην
σκιά σου. Μα η καρδιά μου από ατσάλι γίνεται όταν πρέπει.
Κι έπρεπε να την ματώσω για να το καταλάβω.
Είμαι σκληρή, το ξέρω, αλλά έτσι δεν είναι η ζωή μωρέ;
Τον δρόμο μας τον διαλέγουμε εμείς κι όχι οι άλλοι για εμάς.
Γιατί περάσαν τα χρόνια κι ότι με πονάει έμαθα να το αποκρούω,
να το σβήνω, να το διαγράφω από την ζωή και την μνήμη μου.
Κι εσένα σε διέγραψα εδώ και καιρό, αλλά δεν το κατάλαβες.
Σου είχε γίνει συνήθεια η αγάπη, η έννοια μου.
Πόνεσα πολύ να σε βγάλω από μέσα μου.
Γιατί κάποτε θα σου πω όσα δεν τόλμησα, όσα δεν μπόρεσαν να
βγουν απ' την ψυχή μου, όσα δεν άντεξαν το βάρος
της απουσίας σου. Όσα δεν θέλησες ν' ακούσεις ποτέ σου.
Όσα αρνήθηκες ν' αντέξεις. Πες μου έναν λόγο, γιατί να σε
θέλω πίσω. Δεν πίστεψες ότι θα τα κατάφερνα
Μια αληθινή ψυχή δεν χρειάζεται να κρύβει τις πληγές της.
Γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη και η καρδιά μου κλαίει με όλα.
Αλλά συνάμα είμαι και σκληρή και άγρια.
Η ζωή μαζί σου μ' έκανε σκληρή και άγρια.
Γιατί αρνήθηκες τον πόνο μου, αρνήθηκες την διαφορετικότητά
μου. Κοιμόμουν χρόνια. Σε λήθαργο ήμουν.
Ζητούσα κάποιος να δει, να καταλάβει, να νιώσει ότι πονάω.
Ο καθένας νιώθει με την δική του ψυχή, με τα δικά του μάτια,
με τα δικά του βιώματα. Εγώ θα ψάξω τα δικά μου μάτια.
Αυτά που νιώθουν τον πόνο.
Αυτά που δεν τρομάζουν δίπλα στην διαφορετικότητα της ψυχής.
Που νιώθουν τον ωκεανό της ψυχής μου. Στάχτη θα κάνω
την ψυχή μου. Θα την κάψω και θα την κάνω προσάναμμα
όταν θα έρχονται τα δύσκολα. Αυτό μόνο εγώ έχω δικαίωμα
να το κάνω. Είναι σκληρή η ζωή σου λέω, γι αυτό γουστάρω
τις ψυχές που έχουν υπόβαθρο, που δεν γονατίζουν
απ' τις κακοτοπιές______
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου