Πώς σε καταντήσαμε ζωή!
Με οδηγίες χρήσης,
ν' ανασαίνεις!
Να μην υπάρχει μι' αγκαλιά,
ο πόθος λυτρωμένος,
τις συλλαβές του,
ν' απιθώσει!
Της λήθης "λάφυρο",
η μνήμη...δίχως όσφρηση!
Κι η γεύση του φιλιού?
Πώς γίνεται,
να ξεχαστεί ...
η γεύση,
τ' αυγουστιάτικου φιλιού!!!
Του πρώτου ή του στερνού...
Κι η ευτυχία...δωρεάν,
και μόνη!
Μοστράρει, όλα τα μικρά
και τα πολύτιμά της!
Κι εσύ, ζωή,
βολεύεσαι,
με την υποταγή...
...κι ας κοστίζει!
Κι ουτ' ένα δάκρυ!
Μια κραυγή!
Πώς σε καταντήσαμε ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου