Ιστοί αράχνης έπλεξαν
δίχτυ πυκνό,περίπλοκο
γύρω από τον κόσμο τους.
Και τους κρατούν φυλακισμένους
μακριά ,πάντα μακριά.
Τα πόδια πατούν κάτω
γερά δεμένα στην γη αυτήν
σαν ευχή και κατάρα μαζί
σε κάποιον πάσαλο χωμένο στην γη τους.
Το βλέμμα κοιτάζει μακριά
πέρα από τον ορίζοντα
τα μάτια προσπαθούν να εισχωρήσουν
μέσα από μίλια θάλασσας κοιτάζουν
να διεισδύσουν προσπαθούν
προσπερνώντας χιλιόμετρα δρόμων
κάπου εκεί στην μακρινή
στην πολύβουη πόλη
φωνούλες,γελάκια
χεράκια αγαπημένα
τους καλούν να πάνε κοντά τους.
Τα χέρια τους δεμένα πισθάγκωνα
θέλουν να τα λύσουν με την μία
να τα απλώσουν όπως γίνεται στα παραμύθια
μέχρι να φθάσουν εκεί.
Μία ευχή χαράζουν τα χείλη :
" Ας ένωναν Θεέ μου οι στεριές,
ας πήγαιναν αλλού οι θάλασσες ".
Η θάλασσα! Αυτή που ενώνει και χωρίζει...
Η μισητή αλλά και αγαπημένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου