Κι' όμως...κι' αυτό το καλοκαίρι, εγώ σε περίμενα...
κι ας μη στον ορίζοντα πλοίο να φαινόταν κανένα.
Συντροφιά μου, το κουβεντολόι των γλάρων είχα, τον παφλασμό των κυμάτων, συχνά και τον μπάτη που χάδι τρυφερό γινόταν στα μαλλιά μου, δυό αστερίες κόκκινους, ένα πλήθος από καταπράσινα φύκια που χόρευαν γύρω από το χερι μου, κάθε τόσο που το βουτούσα στη θάλασσα για να δροσίζω το σκασμένο απ' τον ήλιο πρόσωπο μου και την ηχώ της θάλασσας που με νανούριζε με την αναπνοή της,…τ' ατέρμονα της μοναξιάς μου βράδια. Και περνούσαν λυπημένες οι μέρες... στην άμμο ζωγραφίζοντας τη σκιά τους και έφευγαν τα ψαροκάικα τα δειλινά.. όπως. έφευγαν μέσα στη σιωπή της απόγνωσης κι οι νύχτες των αστραφτερών πεφταστεριών με τα τραγουδισμένα του έρωτα φεγγάρια. Οπως όλα, σ' αυτόν τον κόσμο φεύγουν.. έτσι όπως κυλάει στην κλεψύδρα της ζωής μας η άμμος...όπως φεύγουν τα πουλιά... τα τρένα.. τα χρόνια... οι άνθρωποι.
Οπως φεύγουν και τα καλοκαίρια μου ... - δίχως εσένα - δακρυσμένα, αφήνοντάς με, με ξεφτισμένες τις αντοχές μου να διπλώνω προσεκτικά τα .. ανέγγιχτα και εύθραυστα όνειρά μου, μέσα στον καμμένο από την αλμύρα σάκο μου, αφού ούτε και φέτος, σημάδι εσύ, δεν έδωσες κανένα κι' άφησες τ' αυγουστιάτικο των προσδοκιών μου φεγγάρι, ναυαγισμένο να βυθίζεται παρασέρνοντας μαζί του και την αφηρημένη σου μνήμη. - Τι να θυμάσαι... ...πια ?
Τ' αστέρια που έπεφταν μαζί με την παλίρροια πήραν τις ευχές μου και χάθηκαν.. ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, μέσα στο σκοτάδι. Κάτι κίτρινες σημαδούρες έμειναν μόνον πέρα αριστερά... να επιπλέουν για ένα ακόμη - δίχως εσένα - πληγωμένο από θλίψη καλοκαίρι, που ήρθε και πέρασε... αδιάφορο, άνυδρο, θολό και άδειο, με 'μένα, σαν καλά σφηνωμένο βότσαλο πάνω στα ανεμοδαρμένα βράχια, να σε περιμένω ...με όσο ακόμη βάσταγε η καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου