Όταν οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί
Η ύπαρξή μου σε ζητεί
δίχως εσένα είναι μισή....
Τα βήματά μου μ' έφεραν σήμερα εδώ,
να τριγυρνώ,να σε αναζητώ,
με ένα αβέβαιο εγώ,
στο πρώτο φως της χαραυγής.
Σ' ένα πλακόστρωτο σκονισμένο σοκάκι.
Σ' ένα παλιό πολυτραγουδισμένο τραγούδι.
Σ' ένα μοναχικό του δρόμου λουλούδι.
Σ' ένα αχνό ερωτικό χαμόγελο.
Να περπατώ χωρίς προορισμό
να κλαίω και να σε νοσταλγώ.
Να σε αναζητώ σε δρόμους πικρούς.
Δρόμους αδιάβατους,δρόμους οδύνης.
Να ενθυμούμαι αλλοτινούς καιρούς.
Ώρες ερώτων κι ευτυχίας.
Πάθη και πόθους.
Όταν οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί
και ο Παράδεισος δικός μου.
Χαμένες στιγμές,
στα έγκατα του κόσμου ετούτου.
Ο έρωτάς μου και εγώ,
χάσαμε τον άλλο μας εαυτό....
...Eva Miliou...
Ποιήτρια-συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου