Δειλινά λυπημένα ανήλιαγα στενά,
στα καντούνια τση ζάκυνθος τα παλιά,
στο κορμί ένα ρίγος, άρχισε να φυσά
μια γαζία ρεμβάζει τ' αρωμά της σκορπά δειλά!
Έτσι στοχάζομαι την παλιά γειτονιά
στο πεζούλι στην πόρτα, δρασκελίζω τη σκέψη
δίπλα στα βασιλικά, στα ερωτικά
τζατζαμίνια που ψιθυρίζουν ευωδιά!
Τι όμορφα χρόνια, μ' όνειρα πολλά
με λαχτάρα περιμενα, να φορέσω τη μπλε
τη ποδιά, και μια στέκα κορδέλα λευκή στα μαλιά!
Δειλινά λυπημένα μα ονειρεύεσαι βαστικά,
στην οθόνη του νου ταξιδεύω σε ταινία
ασπρόμαυρη παλιά!
Δειλινά λυπημένα φτωχική γειτονιά, άνθρωποι
πρόσχαροι όλοι σαν μια γροθιά, στο βλέμμα τους
μια τρυφερή περηφάνεια απ' όνειρα μακρινά!
Στο παιχνίδι χανόμουν στο σκοινάκι κρυφά,
να προλάβω να παίξω πριν ακουστεί η φωνή της μαμάς,
να με βάλει σε τάξη τις δουλειές του σπιτιού
να τις μάθω καλά!
Στο πεζούλι καθόμουν στη παλιά γειτονιά
όλα έμοιαζαν ίδια κι ο πραματευτής
που περνούσε κάθε φορά!
Ίδια φθινόπωρα καλοκαίρια χειμώνες,
την άνοιξη μ' άρεσε να μαζεύω ανεμώνες,
μα στην άκρη της σκέψης φανταζόμουν να βάλω
χρώμα στ' όνειρα να αλλάξουν εικόνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου