Στέκομαι... Φιλαρέτη Βυζαντίου.

Στέκομαι ενώπιον μιας θάλασσας

Από τα στήθη μου διέρχονται

σμήνη αστραπών

Στην τσέπη μου τρία χρυσά νομίσματα

από κάποιες Μυκήνες

και μια παρακαταθήκη οδυνηρή

Είμαι η οξύπνοη παράταση της ιστορίας μου

Όσο κι αν προσπάθησα να τα εξαργυρώσω

δεν τα κατάφερα

Περιμένω καρτερικά

τον βαρκάρη σε κάποιον Αχέροντα

που λέει

ότι με γέννησε προ αμνημονεύτων δακρύων

και ακατάληπτων ωδινών

Δεν ξέρω αν πιστεύω

όλα τούτα τα παραμύθια

όλα ετούτα τα κτερίσματα

Στέκομαι ενώπιον του έρωτά μου

Τραχύς και η γλώσσα του οξύαιχμη

Τεμαχισμένη και ανολοκλήρωτη

φορώντας τις περγαμηνές των φιλιών που δεν πήρα

και των όρκων που καταπατήθηκαν

προσβλέπω καχύποπτα

σε μια ανατροπή της μελανής μου μοίρας

Προσβλέπω καχύποπτα

σε κείνη την Ελένη του Στησίχορου

που εντελώς αθώα ήταν

και μόνον ένα θαύμα την δικαίωσε

Μα σήμερα

ποιος τη θυμάται τούτη την εκδοχή;

Η αγάπη , είπες, δεν είναι φόβος

Ο έρωτας πάλι τρόμος και πανικός

Στέκομαι ατάραχο και αγέραστο ακροκέραμο

στην παλαίφατη στέγη της ιστορίας μου

Δεν ξέρω αν πιστεύω

σε Ελένες και θαύματα

Μα πιστεύω στο μέγα θαύμα

την διάπυρη ψυχή μου

Μα πιστεύω στο μέγα τραύμα

την μέσα αλύτρωτη πατρίδα

την αδικαίωτη καρδιά μου....

Φιλαρέτη Βυζαντίου