Χελιδόνια οι αναμνήσεις,
πατρίδα τους τα παιδικά μας χρόνια...
Αγουρα στάχυα παίζαμε στις αλάνες
και στα στενά δρομάκια της γειτονιάς...
Το κρυφτό μοσχοβολούσε αγιόκλημα
και βασιλικό καθώς κρυβόμασταν
στις αυλές, κι ανάμεσα στις γλάστρες
των χαμηλών σπιτιών...
Ματωμένα τα γόνατα αλλά
ο πόνος του ενός λεπτού,
πανάκειο, μιά αγκαλιά
και ένα φιλί της μάνας,
και πάλι η ξεγνοιασιά συνεχιζε το παιχνίδι...
Ομως ο χρόνος ο χαφιές παραμονεύει
στη γωνία, στήνει αποσπάσματα σαν
σύγχονος Ηρώδης, γέμισε τις αλάνες
με πολυκατοικίες.
Τα σπίτια τώρα μεγάλωσαν,
μα δέν χωράνε παιχνίδια...
Το φιλί της μάνας κοιμάται ήσυχο
κάτω απο ένα κυπαρίσσι...
Τα στάχυα πια ωριμασαν έγειραν το κεφάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου