Είχα αμπαρώσει την ψυχή μουσε δωμάτιο ανήλιο σκοτεινό,
οι πόρτες ερμητικά κλειστές
μα οι επιθυμίες μου γλιστρούσαν
πάντα από τις χαραμάδες...
Αέρινες όπως εσύ έβγαιναν
και στροβιλίζονταν μπροστά μου
έπαιρναν την μορφή σου
θυμίζοντας μου κάθε βράδυ
πόσο πολύ μου λείπεις ...
Και εγώ αθόρυβος θεατής
ερωτευμένος ποιητής
έγραφα στίχους ολονυχτίς,
για να γκρεμίσω τα πρέπει μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου