Την απουσία σου συνήθισα σαν του
χειμώνα την βροχή, μόνο η μορφή σου έχει μείνει,
και η σκέψη που δεν τολμά να σ' αρνηθεί!
Ίδια σκέψη ίδιους πόθους στη καρδιά στο βλέμμα,
μια στιγμή σου αναζητούσα κι όχι λόγια αφηρημένα!
Στεγνώσανε τα μάτια, δεν είναι πια όπως παλιά,
μια νοσταλγία με τυλίγει νιώθει η ψυχή τόση ερημιά!
Οι νύχτες μου άυπνες βουβές,η φαντασία μου ονειρεύεται
ακόμα, μες την αγρύπνια μου να νιώθω ενοχές,
γιατί τα χείλη σου θυμίζουν πιόμα!
Είναι κι εκείνη η πλευρά της σκοτεινής σελήνης,
εκεί που χάνεται ο νούς, στο μαρασμό και φθίνει!
Είναι η σκέψη μας εκεί που σμίγει, η λαχτάρα του ονείρου,
η σελήνη η σιωπηλή και όλη η ομορφιά τ' απείρου!
Είναι που λείπεις και σε χάνω, άρα που ψάχνεις διαδρομές,
κι όλο προσμένω να φανείς, μα με τη σκέψη μου σ' αγγίζω
και δεν σε φτάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου