Το τηλέφωνο μου χτυπούσε και εγώ χώθηκα σχεδόν ολόκληρη
μέσα στην πελώρια τσάντα μου, βγάζοντας πάνες, μωρομάντιλα,
πιπίλες και κλειδιά ψάχνοντας να το βρω.
Τότε μια γλυκιά μυρωδιά ήρθε και χώθηκε μέσα στα ρουθούνια
μου, δίχως να με ρωτήσει αν θέλω να την δεχτώ. Ένα άρωμα
γυναικείο, γλυκό με μια δόση πικάντικη. Έπιασα το κινητό
σήκωσα το κεφάλι και με κλειστά τα μάτια πήρα μια γερή
τζούρα από το υπέροχο άρωμα. Άνοιξα τα μάτια
σαν μεθυσμένη και την αντίκρισα.
Η όψη της τόσο επιβλητική, ντυμένη με ένα μακρύ μαύρο
φόρεμα που διέθετε ένα τεράστιο σκίσιμο μέχρι τον δεξιό γοφό
της. Το άνοιγμα ήταν τόσο όσο έπρεπε για να δείχνει τα
καλόγυμνασμένα της πόδια. Οι 12 πόντες κατά κόκκινες γόβες
της χτυπούσαν ρυθμικά επάνω στο πεζοδρόμιο καθώς
περπατούσε που αμέσως σε έκαναν να προσέξεις το βάδισμα της.
Οι κόκκινες γόβες ήταν ίδιο χρώμα με τα μακριά γάντια που
φορούσε μέχρι το ύψος του αγκώνα της. Το σύνολο
ολοκλήρωνε το επιβλητικό μαύρο καπέλο που κάλυπτε
όλο το πρόσωπο της. Πέρασε δίπλα μου και με την άκρη
των δαχτύλων της, σήκωσε το καπέλο και με κοίταξε στα
μάτια. Το βλέμμα της ήταν μελαγχολικό και θλιμμένο.
Μου χαμογέλασε σχεδόν μηχανικά, κατέβασε το καπέλο
στο ύψος που το είχε, χαμήλωσε το πρόσωπο της και
Έμεινα να την κοιτάζω που απομακρυνόταν μέχρι που δεν
άκουγα πλέον τον χαρακτηριστικό ήχο από τις κόκκινες
γόβες της επάνω στο πεζοδρόμιο. Αργότερα εκείνη την
μέρα, άνοιξα την τηλεόραση και χώθηκα στον καναπέ μου
αγκαλιά με ένα φλιτζάνι καφέ. Ήθελα να μάθω τα νέα της
ημέρας, μάλλον ήθελα να χαλαρώσω μέχρι να έρθει η ώρα
να κοιμηθώ. Τότε την είδα ξανά στην τηλεόραση.
Όχι την ίδια ακριβώς, μα μια φωτογραφία της με το ίδιο
ντύσιμο που την είδα νωρίς το πρωί. Ο τίτλος ήταν με μεγάλα
μαύρα γράμματα " Δεν άντεξε και έπεσε από τον 10 όροφο .
Όσο πλούσια και να ήταν, δεν είχε το ποιο σημαντικό, κάποιον
να μοιραστεί την χαρά και τα πλούτη της. Ένιωθε μοναξιά
και έκανε βουτιά θανάτου."
Μία θλίψη με έπιασε εκείνη την στιγμή και πίστεψα πως
αν ίσως της μιλούσα να άλλαζε κάτι. Ίσως όμως και όχι..!
Τις επόμενες μέρες ήταν παντού σε όλες τις τηλεοράσεις σαν
πρώτο θέμα. Μέχρι που κάποια στιγμή, βρήκαν κάτι άλλο να
ασχοληθούν και την άφησαν πάλι στην μοναξιά της.
Πήρε όμως τα δέκα λεπτά της δόξας της, έστω και αν έπρεπε
να κάνει βουτιά θανάτου. Ίσως τώρα να μην νιώθει μοναξιά,
ίσως είναι ευτυχισμένη που για λίγες μέρες όλοι μιλούσαν
για αυτήν. Ίσως τώρα να είναι καλά..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου