Αμετρες οι φορές
άμετρα τα βήματα του πήγαιν' έλα
Μα η πόρτα κλειστή.
Κι απέξω εκεί να περιμένει
στην απελπισία του τ' όνειρο
Την μια το παίρνει απόφαση
την αλλη θέλει να ελπίζει
Για μιαν αυγή που δεν προβάλει
κανένας ήλιος.
Κι έρχεται η ώρα
που το σκοτάδι βαραίνει
και βαραίνει η ψυχή
Στο τέλος όπου καμιά αρχή
δεν θα ξανάρθει
Κι απομένει η νεκρή ώρα
στην συνέχεια άπραχτη.
Μα η ελπίδα επιμένει
Δεν τελειώνει η ζωή
στο τέλος του ονείρου
Δεν τελειώνουν οι μέρες στο σούρουπο.
Δεν τελειώνουν οι δρόμοι
σε ένα αδιέξοδο.
Για όλα υπομονετικά προσμένει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου