Θα μαρτυρήσω του φθινοπώρου τα χνάρια
στην αυγή του Οκτώβρη.
Τα δακρυσμένα δειλινά,
σαν τ’αγκαλιάζουν τα θυμωμένα σύννεφα.
Τον δυόσμο και το βασιλικό που οργάζονται
στο ρίγος τ’ ανέμου.
Θέλω να μετρήσω του Αιγαίου το νερό,
που φυλακίζεις μέσα στις χούφτες σου,
να φιλήσω τον αφρό των κυμάτων
σαν ανταμώνεις τις θύελλες.
Μια σιωπή στεφανώνει
την παρουσία της απουσίας σου.
Μες στον καθρέπτη τα είδωλά μας
αλλότρια αποκαλύπτονται,
αφού το χώρια μας
σπασμένο κρύσταλλο γίνεται
που μας χαράζει την όψη,
να μην ξεχάσουμε ποτέ
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου