Την μέρα που θα πάψω να σου γράφω
με γεύση
με όσφρηση
με ακοή
με μάτια
με χείλη
δεν θα μαι 'γω να ξέρεις.
Μια τόσο άγνωστη, μια τόσο μακρινή.
Μια ταξιδιώτισσα του προσιτού.
Δεν θα σ' αγγίζω
δεν θα σε γεύομαι
στις λέξεις.
Χαμένη η όσφρηση
δεν θα ψάχνει εξακολουθητικά
το εύοσμο της φωνής σου.
Δεν θα ουρλιάζει άηχα
στο κάρβουνο της σιωπής σου.
Κι αυτά τα μάτια μου
που ικετεύουν τώρα
τα γλυκοχαράματα των εκτάσεων σου
δεινοπαθημένα στην στέρησή σου
θα τρομοκρατήσουν τις προσευχές μου
αυτές που δεν προσευχήθηκα
για να σε λησμονήσω.
Μόνο αυτά τα χείλη μου
τ' απρόσιτα στα θέλω
της ευκαιρίας σου
θα μάχονται για την δημιουργία
ενός ποιήματος
παρανάλωμα της θύελλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου