Είναι ελαφρύς μέσα στην Βαρύτητα ο κόσμος...
Σώμα ξέσκεπο στο χιόνι,
σταγόνα πρωινή σε αιχμηρά κάγκελα.
Και δεν αντέχει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Κι όλο λιποταχτεί στην σκιά του Ασυνείδητου,
την Συνείδηση νομίζοντας, ναό υπό ανέγερση.
Και όλο υπομένει τον υποβαθμισμένο βίο,
γονυπετής μένοντας στον αύλειο χώρο
των συναισθημάτων, κεριά ανάβοντας
εις το εικονοστάσι των Παραιτήσεων,
ευελπιστώντας σε ένα θαύμα!
Όρθιος να σταθεί και να βαδίσει.
Να βαδίσει εκεί που ονειρεύεται, μα δεν Τολμά...
Γιατί τα τολμηρά όνειρα,
δεν είναι κουρέλια να τα μπαλωθεί...
Τα τολμηρά όνειρα, θέλουν αστραφτερή
Συνείδηση...άκοπη και άκαμπτη...
Και πιότερο απ΄ όλα,
θέλουν Συνείδηση ηθική και στέρεα
-ως Ολύμπια κάστρα-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου