Νομίζω πως πρωτοαγάπησα
τον κόσμο στο πρόσωπό σου
Στις χειροπιαστές αποδείξεις του η εικόνα σου
μια διάφανη κλίμακα και πάνω και κάτω από τη γη
Και σήμερα και αύριο
Η μέτρηση του χρόνου καρδιά που χτυπάει
Το παιδί να βγάλει από μέσα του
Από τις αμέτρητες φλέβες του λαιμού σου
ως το αίμα του αφαλού μου
Ο βόμβος της πλάσης αγέννητος ,
Κάθε λυγμός της, κάθε ικεσία της,
κάθε ανάσα της,
κάθε βραχνάδα της
Από τα χείλη σου ,
ακούραστος χείμαρρος τα γένια σου
Κύλησε και ενώθηκε μέσα στο εκτυφλωτικό
άσπρο των παρειών σου ,
Φούσκωσε και κατέβηκε από τα ρουθούνια
των κλαδιών της ηδονής
δάσος την παγωμένη επιφάνεια
Λύγισε τα θεόρατα βουνά
Ψηλαφιστά κελαηδίσματα αγάπης
Στους παφλασμούς του σάλιου σου
Την φωνή του κόσμου αναγνώρισα
Στην παλάμη μου τα τάματα
και τα λατρευτικά
μιας ανέγγιχτης τρυφερότητας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου