Από την Στάχτη του... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Απόκρημνου βράχου σκιερού αρχαία πηγή

ψηλά από τα Αροάνια βουνά που αναβλύζει

και με το γάργαρο νερό Στυγός,χιλιόχρονο σκαρί

με αθανασίας ελιξήρια χρόνους πολλούς ποτίζει.

Δαφνοστεφανωμένες Νίκες έχει συντροφιά

από την προαιώνια στάχτη του ξαναγεννιέται

και στους εχθρούς με ανδρεία ξέρει να απαντά

στα αρχαία του μάρμαρα ο ήλιος αντανακλάται!

Έχει χορέψει στ΄ακροκέραμου την κόχη την θεσπέσια

στης κάθε ξεχασμένης γειτονιάς την άκρη

κοιτάζοντας ψηλά,γαλάζια σύνορα και πλαίσια

τί γλύκα ατέλειωτη που περικλείουν ,τί αγάπη!

Και πάνω από τ΄ανεμοδαρμένα τα υπέρθυρα

με σχέδια απλά,αρχαϊκά και με μαιάνδρους

περνούν από μπροστά του χρόνια ενέχυρα

χρόνια που δέσμια εσκόνταφταν σε βράχους,

βράχους,φάρους και άγρυπνα καραβοφάναρα

πόσα πολλά μέσ΄απ΄την τύρβη του αναθήματα

αξόδιαστα,να θυμιάζουν χρέη ζωής ανεξόφλητα

στον ρου της ιστορίας μας νοσταλγικό απάνθισμα.

Βαρβάρα Κατσ.