Υπήρχαν καλοκαίρια
πού μοιάζαν με χειμώνες
και νύχτες πού δεν έγιναν ποτέ.
Βοριάδες πού δεν τέλειωναν
κι άνοιξες πού ξεχάσανε να 'ρθούνε .
Μονάχα η προσμονή για κάτι αόριστο ,
πλανιόταν σαν το παλιό φωτιστικό,
που γέρνει στο ταβάνι στραβά απ'τον χρόνο,
και φωτίζει χλωμά,
μια ξεθωριασμένη εικόνα.
Και μέσα εκεί μία σκονισμένη ελπίδα,
αγκαλιά κρατιόταν
στοργικά , απο μια σιωπή .
Σιωπή , σαν μοιρολόι, μέσα στον
άχρονο χρόνο.
Ανύπαρκτες συγκινήσεις
το παλιό ρολόι μέτραγε
και κλείδωνε στα ντουλάπια τού νού.
Οί στιγμές σκότωσαν το χθές
το σήμερα και το αύριο.
Όλα πέρασαν βιαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου