Χριστούγεννα και ντρέπομαι,
για όλα αυτά που βλέπω,
γιατί δεν καταδέχομαι,
συμμετοχή να έχω.
Γιορτές, χαρές, χαμόγελα
κι όμως ξυπνώ τις νύχτες,
με εφιάλτες όνειρα,
σαν να ’ναι διαρρήχτες.
Βλέπω τη φτώχεια δίπλα μου
τη νιώθω, την αγγίζω
κι όμως δεν κάνω τίποτα,
τα μάτια αλλού γυρίζω.
Αυτοί που στήριξαν πολύ
κάποτε τη ζωή μου,
τώρα δεν έχουνε ψωμί,
μα ’γω στη βόλεψή μου.
Στα ορφανά της γειτονιάς,
εκτός από συμπόνια,
το χέρι μου, της ανθρωπιάς,
φτάνει ως τα… μπαλόνια.
Βλέπω στο χαζοκούτι μου
της προσφυγιάς το χάλι
κι απ’ την αλληλεγγύη μου
αλλάζω το κανάλι.
Στο γέροντα τον άρρωστο,
στ’ αντίκρυ μου πιο πέρα,
του λέω, προσποιούμενος,
συμπάθειας καλημέρα.
Κι εμείς στο σπίτι μπήκαμε
στις προετοιμασίες
κι όλοι μας καταλήξαμε
σ’ αλόγιστες θυσίες...
Κρέατα αγοράζουμε,
-γεμάτα τα ψυγεία-
να φάμε, να χορτάσουμε
κι εμείς κι η λαιμαργία.
Γλυκά, κουλούρια και τυριά,
λουλούδια στο τραπέζι
κι απ’ όλων των λογιών κρασιά,
γλυκά σαν πετιμέζι.
Πήγα ’ξομολογήθηκα,
είπα τις αμαρτίες
κι έτσι τακτοποιήθηκα
κι από τις Ερινύες.
Μα μόλις πήρα τη στροφή
του δρόμου για το σπίτι
μ’ έπιασε ιδρώτας, μ’ ενοχή
κι έτρεμα σα σπουργίτι.
Ντρέπομαι, ή δεν ντρέπομαι,
οι ενοχές πονάνε
και όσο κι αν τους κρύβομαι
το βράδυ με ξυπνάνε.
Αυτό το άλλο μου «εγώ»
που με ’κανε σατράπη,
μου ’χει στερήσει το θεό
κι όλη μου την αγάπη.
Πατέρα μου, Θεάνθρωπε,
είμαι τ’ απολωλό Σου…
μα ξέφυγα και ντρέπομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου