Στους άδειους δρόμους τριγυρνώ,
ψάχνοντας παλιές εικόνες,
σε φώτα, ρεκλάμες και γιαπιά.
Μια ερημιά μπερδεύεται στα πόδια μου
και στέκει, γυρίζει, με κοιτά.
Έχει τα μάτια κόκκινα
την αγωνία στο βλέμμα,
απλώνει χέρια σαν σπαθιά
πληγώνει την καρδιά μου.
Στους τοίχους σκαλισμένα δάκρυα,
στο πορφυρό το χρώμα
σαν της αυγής, του δειλινού,
ματώνουν την όψη των σπιτιών,
τρομάζουν την ημέρα.
Είναι δεμένο το αύριο
στο σκοτεινό κελί του,
εκεί που εμείς το βάλαμε
και δεν μπορεί να φύγει.
Έχει το βλέμμα σκυθρωπό
τα χέρια του δεμένα,
στο χτες μας παραδόθηκε
και στον πικρό λυγμό του.
Μη μου μιλάς. Μη μου γελάς.
Αν δεν μπορείς ένα τραγούδι
λυπημένο να μου πεις,
κάτσε εδώ κοντά μου,
κοίτα μόνο τα σύννεφα
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου