Ένας μικρός βράχος... Μαρίνα Αντωνίου.

Μικρούλης βράχος στέκεται

στην άκρη του νερού,

αιώνες και κοιτάζει,

τα δειλινά, το χάραμα,

τον ήλιο, το φεγγάρι.

Μικρή γοργόνα γαλανή

κοντά του λίγο στάθηκε,

γλυκά να ξαποστάσει.

Ένα τραγούδι τότε απλώθηκε

στην άμμο, στο νερό

κι ανθίσαν γύρω οι μυρτιές

τρεμούλιασαν οι φτέρες.

Σήμαντρα ηχούσαν μαγικά

στου βράχου μέσα την καρδιά,

που βγήκε δάκρυ και νερό

και πότισε στη ρίζα του

τα ταπεινά αρμυρίκια.

Τη νύχτα ο βράχος είδε όνειρο,

πως ήτανε καράβι

και γύριζε στο πέλαγος,

σε μακρινά ταξίδια,

με μια γοργόνα σκαλιστή

στο ποιό ψηλό κατάρτι.

Το σημερινό ποίημα αφιερώνεται σε έναν μικρό Γιάννη,

έναν δικό μου Γιάννη και σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου