Είναι τα μάτια σου,
που κρατούν άσβεστους τους ουρανούς μου
και κάνουν τους στίχους
να "αυθαδιάζουν",
σαν έφηβες Άνοιξες!
Είναι τόσο εύγλωττα τα μάτια σου
κι εγώ,
ποτέ δε δήλωσ' αναλφάβητος!
Στα μισάνοιχτα χείλη σου,
κρέμονται τα άμφια του πάθους,
την ώρα που "δύουν" οι συστολές
και υποτάσσονται οι λογικές ακολουθίες!
Επαναστατημένες φλέβες,
εγκλωβισμένες,
μεταξύ αρμών και μυελών
χορεύουν τον "πυρρίχιο" της ανάφλεξης!
Άσε με να βλέπω τη μορφή σου...
πυρίτιδας στόμα,
κι εγώ φλόγα κρατώ...
ποτέ, δε δήλωσα "ειρηνοποιός"!
Επικείμενος "πόλεμος"!
Θύτης και θύμα
ανυπεράσπιστα κορμιά,
χωρίς κανένα περιθώριο
ελιγμού και υποχώρησης!
Δε σου 'ταξα ποτέ παράδεισο
Παραδώσου λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου