Ώρες -ώρες,δεν το χωράει ο νους
το μένος το καταστροφικό
του ανθρώπου
που την μάνα γη λαβώνει.
Πύρινης λαίλαπας επέλαση
καπνοί της συμφοράς
για μια φορά ακόμα
τον κοσμο κατακαίουν.
Τα δάση δοκιμάζονται ανελέητα
γυμνοί,κρανίου τόποι καταντούν
οι άλλοτε εθνικοί δρυμοί
οι τόσο ζωντανοί,
που ήταν οι επί γης παράδεισοι
γαλήνη και ξεκούραση ψυχής.
Τώρα, κοίτεται μόνο ή στάχτη τους στο χώμα
απ'τα ολοζώντανα,παρθένα δάση
αυτό μόνο έχει απομείνει
ισοπεδωμένο το ζωηφόρο πράσινο
πόνος ψυχής.
Κλαδιά καμμένα μοιάζουν σε ανθρώπους
που έζησαν τα πάνδεινα,
που έλεος με υψωμένα
τα κομμένα χέρια τους ζητούν.
Έλεος!Από ποιούς!
Από τους ανελέητους τους εμπρηστές τους
ή από τους άλλους,τους αδιάφορους
που αφού συντελεστεί η καταστροφή
θα λυπηθούν περιμένοντας να καεί
στον επόμενο εμπρησμό
και το τελευταίο πράσινο
και το τελευταίο ζωάκι
που στο δάσος έχει την ατυχία
να κατοικεί.
Θεατές και κριτές από μακριά!
Διατεταγμένες οι αποφάσεις
να καεί κάθε πνεύμονας πρασίνου
θυσία στον βωμό των συμφερόντων τους...
Εξαφανίζουν χωρίς πολύ σκέψη
ό,τι μπαίνει εμπόδιο στα... έργα τους
κάθε δέντρο που ζωή μας δίνει
που μόνο καλά έχει να δώσει .
Και ο άνθρωπος ο άμυαλος άπληστος
βάζει φωτιά στον ευεργέτη του
κάποιοι για λίγα αργύρια
άλλοι για πολλά, άλλοι από απροσεξία.
Και μετά, πλημμυρίζουν τα πάντα,
αφού δεν υπάρχουν δέντρα
να συγκρατήσουν τα νερά,
πνίγονται αθώοι και ένοχοι
στον φαύλο κύκλο που είναι
δικό μας δημιούργημα.
Μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια
καταστρέφομε, εμείς οι καταστροφείς
και μετά φταίνε οι βροχές
και φταίει ο χείμμαρος
και ποτέ δεν φταίει
ο πραγματικός αίτιος, ο άνθρωπος
που δεν τιμωρείτε όπως πρέπει
και θα το ξανακάνει.
Κι εμείς πάντα εκεί, απλοί θεατές
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου