Περπατώντας Στο Ταξίδι Του Χρόνου... Λευτερία Ρά"ιδου Λίτση.

Μες στη μοναξιά μου,

ταξιδεύω στις αναμνήσεις των χρόνων και,

προσπαθώ να γκρεμίσω τα τοίχοι γύρω μου που,

έχτισε η ζωή και τις κρατούν

μακριά μου.

Ψάχνοντας την ψυχή μου,

ιχνηλατώ τις πικρες και τις ηδονές

που την κομμάτιασαν.

Μες στη μαγεία της σιωπής,

μες στην ανασφάλεια,

προσεύχομε για τα ναυαγιμένα μου όνειρα,

για τις σκορπισμένες ελπίδες μου,

για τις ατέλειωτες προσδοκίες μου που προδόθηκαν,

στο μακρύ δρόμο του χρόνου.

Κάθομαι στο μεσημέρι της ζωής μετρώντας,

τις χαρακιές των χρόνων στα μάγουλά μου,

τις χαράδρες που έσκαψαν

τα ποτάμια των δακρύων μου,

στα πονεμένα μονοπάτια

που μου έστησε η μοίρα.

Παράξενο ταξίδι η ζωή,

αβέβαιο παρόν και μέλλον...

βυθιζμένο στο πένθος της φριχτής

πανδημίας του αιώνα.

Ίχνη από ένα λαβομένο παρελθόν σαν,

ξεραμένα νυχτολούλουδα

μες στη θλίψη του χρόνου.

Ένα δάσος από άβατους δρόμους,

αποδιώχνει τις σκέψεις μου.

Πυκνή ομίχλη απλώνεται γύρω μου...

Μου αρέσει να ταξιδεύω στην ομίχλη...

Απολαμβάνω τη μοναξιά,

το άρωμα της φύσης και, περπατώντας...

με τη δροσιά της χαραυγής στα

μάτια μου,

αγωνιώ να δω μπροστά μου

έναν απίθανο ορίζοντα που,

να καθρεφτίζει τη λάμψει του

Ήλιου...

Πάντα αυτό θα ελπίζω...

Lefteria Rajdho Lici.