Ανήσυχοι Στοχάσμοι... Λευτέρη Σιώμος.

Τον εαυτό μου απαιτείς να περιγράφω

Σαν να με βλέπω σε καθρέπτη αμμοβολίας

Μες στις προθέσεις σου δεν ξέρω τι να ψάξω

Βλέπουν θολά όλα τα μάτια αμφιβολίας.

Με θέλεις να' μαι τ' όνειρο σου σαν κοιμάσαι

Σε ένα δρόμο με ροδάνθη, να υποθετω;

Μήπως εκείνη π'απορρίπτεις η φοβάσαι

Μπροστά σε μένα πόσο αξίζει ένα πορτραίτο;;

Σκέψεις κατάκοπες στο νου σου κουβαλάς :

Θά' μαι ο άνθρωπος που θέλεις να έχεις πλάι;

Μήπως εκείνη που ποθείς και λαχτάρας

Σαν στην ψυχή σου κυριαρχεί άπλετη αγαπη;;

Πώς με ποθεις; Σαν αγνή θυσία και μονο;

Ψιθυριστή τ' ανέμου αυρα, δροσιάς πνοη;

Η μήπως σκέψη φορτωμένη απ' το δρόμο

Που μεταφέρει φευγαλέα τη μια στιγμή ;

Με θεωρείς σ' ομίχλη έναν εφιάλτη

Μέσα στα χίλια των σειρήνων λαίμαργα χερια;

Η καυτερό δάκρυ των ονείρων που τ' αλάτι

Διαβρώνει φλέβες και παστώνει αγρια νυχτερια ;

Όχι ,δεν είμαι μια ψυχή του υπερπεραν

Σου'δοσα ύφος και ήθος στα χέρια να κρατας

Να ξέρεις, άγγελος δεν είμαι ούτε τέρας

Αντί πορτραίτου, πάρε εικόνα της καρδιάς.

Λευτέρης Σιώμος