Κόκκινα κυκλάμινα βάφουν της Περσεφόνης το ολόλευκο φόρεμα.
Δακρυσμένη η πάνινη κούκλα που σφίγγει στην αγκαλιά της,
καθώς παντρεύεται τον Πλούτωνα.
Λαβωμένα πουλιά την καλούν στον επάνω κόσμο.
Τ’ αποχαιρετάει για τελευταία φορά.
Ο Γενάρης πέρασε κι ούτε ένα μαντάτο δεν ήρθε
από τους λατρεμένους της αρραβωνιαστικούς.
Ίσκιοι σκοτεινοί τους πήρανε μαζί τους.
Άσπρισε ο χειμώνας τα καστανά της μαλλιά,
έκλεψε από τα μάτια της τα χρώματα όλα.
Μ’ ένα κολιέ από κρίνα στον λαιμό,
την αναζητά τις νύχτες υπνοβατώντας η μητέρα της, η Δήμητρα.
Τριανταφυλλιά γράμματα αφήνει ο ταχυδρόμος
στο σπίτι με τις λησμονημένες αγάπες.
Σκύβουν και τα παίρνουν τα αγάλματα τα θλιμμένα,
καταφθάνοντας λαχανιασμένα
από τα ατελείωτα χωράφια με τα ηλιοτρόπια
που διασχίζουν κάθε βράδυ.
Φυλλορροούν τα δάκρυά τους τα πέτρινα.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου