Και να που έφτασες κυλώντας,
στην άκρη του μεγάλου της ζωής ποταμού
πέφτοντας απ' την πιο ψηλή κορφή,
παρασύροντας μαζί πέτρες, ξερά κλαδιά
και χώμα.
Τώρα μόνο τον πόνο νιώθεις στο σώμα σου
και στης ψυχής σου τις πληγές ,
πικρά που αιμοραγούνε.
Εκεί ν' ανέβεις πάλι δεν μπορείς,
ψηλός βράχος, απότομος και θέλει νιάτα,
ορμή, χέρια γερά και νου,
πολύ κουράγιο, τώρα που η νύχτα πέφτει.
Μόνη σου λύση ν' αφεθείς πιο κάτω
στα ορμητικά, σκούρα, θολά νερά να πέσεις.
Με σκάφος τούτο το γδαρμένο σκαρί,
δίχως πυξίδα,
μόνο με πάθος για ζωή πανί,να ταξιδέψεις.
Όσο κι αν σε φοβίζει τούτο εδώ,
το άγνωστο της ζωής ποτάμι,
γαλάζιο και τελευταίο είναι,
ζήσ' το, μη σταματάς, ταξίδεψέ το.
Η ομορφιά δεν είναι
στην ησυχία της κορυφής,
μα στων κυμάτων
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Ξεχασμένες Ζωές (Απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου