Εσύ! Πηγή της ζωής!
Αείρροε δεξαμενή της χαράς!
Ηδύα χαρμονή!
Παρθένος μητρόθεε!
Λυτρώτρια ψυχών!
Ηλιομήτορ,
εκπάγλου καλλονής!
Εσύ!
Κάλλος Αμάραντον!
Θεία σκέπη του σύμπαντος!
Η βλαστήσασα,
την ρίζαν της Σωτηρίας!
Η γεννήσασα τον Αίτιον,
της Αιωνίου Ζωής!
Εσύ, που γλυκοτάϊσε,
τ' Αρχάγγελου το χέρι
Εσύ, που αιώνια προσκυνούν,
άνθρωποι και αγγέλοι!
Ηλιοσκεπή στο δάκρυ μου,
του πόνου μου, "φεγγάρι",
απελπισιάς παρηγοριά
της ζήσης μου "φανάρι"!
Το βλέμμα σου χαμήλωσε
ΚΥΡΑ του παραδείσου,
Και δες με, εδώ που κείτομαι,
στην άκρη της αβύσσου...
Δος μου πνοή, να "σηκωθώ"
με πίστη μπόλιασέ με
στάξε μου ελπίδα στη ψυχή,
ΜΑΝΑ, συγχώρεσέ με...
Και άπλωσε το χέρι σου,
τα κρινοδάχτυλά σου,
τ' αχνάρια σου ν' ακολουθώ,
τα αγιοβήματά σου!
Κι αν χάνομαι σε διαδρομές,
κατάκρισης κι "ασχήμιας",
του κόσμου πέπλο λύτρωσης,
και της δικής μου "γύμνιας",
στο δρόμο της "επιστροφής",
μόνο μου, μη μ' αφήσεις!
Μετάνοιας δώσε μου πνοή
απαντοχή, ν' αντέξω!
Και "φώτιζε" τις μέρες μου,
που θάνατος στοιχειώνει,
με μια λειψή αναπνοή,
που τη ζωή σκοτώνει...
Η πλάση ανυπάκουη
τα λάθη της πληρώνει...
Μα τούτη η καταστροφή,
βοήθα, να τελειώνει...
Τις νύχτες μου τις άγρυπνες,
θέλω να 'μαι σιμά σου,
να "γεύομαι" συγχώρεση,
σαν την ψυχή "χαϊδεύει",
λυτρωτικά, η ματιά σου!
Κι ο νους να προλαβαίνει,
απ' της αγάπης σου το φως
λάμψεις να "παγιδεύει"!
Στιγμές αιωνιότητας,
σα στάζουν απ' τα χείλη σου,
τα μυροστολισμένα,
τη "δίψα" μου, να σβήνουν,
και να μ' αφήνουν "λεύτερο",
να γεύομαι "ανάσταση",
Κατερίνα Πήττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου