Φτού Ξελευτερία... Φιλαρέτη Βυζαντίου.

Κορμί του χρόνου

παμπάλαιο

σαρακοφαγωμένο

ελαστικό εντούτοις και ανοξείδωτο σχεδόν

τεντώνεσαι πάνω στις φλέβες των ματιών μου

κρύβεις τα φώτα των επαναστάσεων

που με τύφλωσαν κάποτε

αποκαλύπτεις εφιάλτες που χειροπόδαρα τους έδεσα

στο μέσα μου σκότος

γλείφεις πληγές που νόμισα πως έκλεισαν

και με χαρά τις κάνεις να ξαναματώνουν

Και σε ρωτώ

Γιατί;

Δαγκώνει η λύπη τις μέρες της αδράνειας

Φιλήσυχη ήμουν πάντοτε

πειθαρχημένη στις υποδείξεις του ''πρέπει''

Ούτε που το κατάλαβα πώς ξοδεύτηκε

άδικα

η νιότη με όλες τις υποσχέσεις της

Ούτε που ένοιωσα πώς πέρασε

το δηλητήριο στο αίμα

Ίσως στον ύπνο μου

-γιατί πια δεν θυμάμαι -

σκότωσα το παρόν

και φίδι ακίνδυνο το πέταξα

στους άγριους ασπάλαθους της λήθης

Και με ρωτώ

γιατί;

Φιλήσυχη δεν είμαι πια

Έγινα ένα πελώριο μάτι φοβερό

που συνεχώς παρατηρεί εκστατικά τα πάντα

κι όλο ρωτάει και ξαναρωτά

και περιμένει απαντήσεις

Μια ανελέητη αξίνα έγινα

που με μανία γκρεμίζει φράχτες και ξερολιθιές

και χτίζει όνειρα κι οράματα από γρανίτη

Μια πεισμωμένη θανατοποινίτης έγινα

που απέλπιδα

όμηρο κρατάει τη ζωή

και επιχειρεί

να σπάσει το γυάλινο κλουβί

που χρόνια την κατέχει

και τη φωνή της να ακούσει δυνατή

να αντηχεί

''φτου ξελευτερία''

Δεν ήξερα τότε

που το κορμί του χρόνου χάιδευα στα πήλινά μου πόδια

πως είναι επικίνδυνο πολύ

να είναι κανείς τόσο αδρανής

τόσο αξόδευτος

φιλήσυχος τόσο....

Φιλαρέτη Βυζαντίου.