Μέριασε Κόσμε... Κατερίνα Πήττα.

Σε κοιτάζω!

Δε χορταίνω να σε κοιτάζω!

Και μια πλημμυρίδα,

απόχρωσης Θείας,

κατακλύζει τις φλέβες,

ολάκερης της πλάσης!

Χρωμάτων απάνθισμα!

Αγνότητας θυμίαμα!

Γλυκασμέ των ψυχών!

Αγγέλων έγνοια!

Η ελπίδα,

μαζί σου ανασαίνει!

Μέριασε κόσμε,

να διαβεί,

του σύμπαντος το ριζικό!

Κι αν δεν αντέχεις,

να ανθεί,

τόση ομορφιά αμόλυντη,

στη μίζερη ζωή σου,

φύγε μακριά

και κρύψου!

Τραυματισμένη

τούτη η γης!

Κοίτα την πώς αιμορραγεί,

απ' το δικό σου χέρι!

Απ' του εγωϊσμού σου,

το "απαίδευτο" μαχαίρι,

χαίνουν, στα σπλάχνα της,

βαθιές λαβωματιές

Δεν σου ανήκει!

Μέριασε κόσμε, θλιβερέ

και αποτυχημένε!

κι άσε το γέλιο

των παιδιών,

να γίνει γιατρικό της!

Θεέ μου!

Η άσπιλη εικόνα Σου,

σ' αυτό, τ' αθώο βλέμμα,

ατόφια καθρεφτίζεται!

Σ' αυτά, τα χείλη τα γλυκά,

-τ' ανέγγιχτα τα χείλη-

αμάραντη η γεύση Σου,

Θεέ μου!!!

Αφιερωμένο, στα παιδιά μας...στα παιδιά, όλου του κόσμου!

Μόλις περάσει το "κακό", ας φροντίσουμε να ξεπλύνουμε με

"νερό της λησμονιάς" και να επουλώσουμε μ' αγάπης ιάματα,τις

"τραυματισμένες" και φιμωμένες αναμνήσεις των παιδιών μας...

Κατερίνα Πήττα