Φταίνε οι μουσικές που ντύθηκαν
με λύπες, και οι λέξεις που δεν βρίσκουν
παραλήπτες, και τα ρολόγια που τις σκέψεις
αποσπούν οι λεπτοδείκτες!
~~~~~
Φταίνε οι νύχτες που γυρνούν
στα περασμένα, που σε φέρνουν
στ' ονειρά μου κι αγκαλιάζω διαρκώς
τ' απωθημένα!
~~~~~
Και οι στιγμές συνομοτούν
στη λογική μου οι πεισματάρες, κι επιμένουν
να ανατρέπουν, να αλλιώνουν της ψυχής μου
τις λαχτάρες!
~~~~~
Και η άνοιξη που μπαίνει
στου χιονιά την αγκαλιά, διαδρομές
κάνει η σκέψη να βρεθώ στην αγκαλιά σου
σε μια απόμερη ακρογιαλιά!
~~~~~
Θα ξανάρθω νοερά στης αυγής
το πρώτο χρώμα, αχαλίνωτη η σκέψη
θα' μαι εκεί στο πρώτο πιώμα, μην μ' αφήσεις
να κρυώνω ζέστανέ με στο φιλί σου να μην ζω
στην πλάνη ακόμα!
~~~~~
Μες τη νύχτα και σαλπάρω
στου μυαλού τα φυλαγμένα, μα η απουσία σου
τρομάζει διαμαρτήρονται και οι μνήμες στα
μάτια τα δακρυσμένα!
Νέλλη Κουμεντάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου