Νυν υπέρ πάντων αγών... Κατερίνα Πήττα.

Δύστυχή μου ελευθερία...

Δέσμια, νοσηρών εγκεφάλων,

συντρίβεσαι,

ασφυκτιάς!

Καλπάζουν τα Χερουβείμ

δρέποντας τραγωδίες κι αναθέματα

από τα χέρια του αιώνα!

Ζωές

-πώς φτύνηναν αλήθεια οι ζωές,

θυσία, σε ιϊκους όρκους υποταγής,

κατακρημνίζονται απ' της πλάσης,

τα χάρτινα παραπήγματα!

Όνειρα λιποτακτούν,

για να γλιτώσουν τη σφαγή,

βρίσκοντας καταφύγιο,

σ' αμόλυντα στήθη παιδιών!

Εφηβες Άνοιξες,

σφυρίζουν...δήθεν αδιάφορα,

στο αυτί της αχόρταγης νιότης.

Τα καλοκαίρια,

αποκοιμιούνται,

σε μαξιλαριών αδιέξοδες νύχτες,

προσμένοντας,

αυγουστιάτικα

φιλιά ανταπόδοσης!

Την καμπύλη της αρμονίας,

τέμνουν σκιές,

π' ακροπατούν

σε κελιά μοναξιάς

και υπόγεια θανάτου !

Κι όμως,

οι αισθήσεις,

ψαύουν τις συντεταγμένες

του προδωμένου παρακείμενου!

Σε μάτια φρυκτωρίες,

λάμνουν

εγερτήρια σαλπίσματα!

Τα χείλη αρνούνται,

τον τελευταίο ασπασμό

και φυγαδεύουν την αγάπη,

στα σπλάχνα του νου,

ποδοπατώντας

τη γραμμή

...επανεκκίνησης!

"Νυν υπέρ πάντων αγών"!!!

Κατερίνα Πήττα