Τα φαντάσματα του ανέμου
μία φώτιση στιγμής
που θα μοιάζει σαν το φάρο
με τη λάμψη μιας ψυχής.
Στέκει εκεί μονάχος μοιάζει
σαν αγέροχος φρουρός
που νομίζεις θα εισβάλει
ο αθάνατος εχθρός.
Μοιάζει εκεί η μοναξιά του
νιώθει μόνος ,στην ακτή
Μα τον αγαπάνε όλοι
που φωτίζει ως την αυγή.
Έτσι είναι μια εικόνα
του δικού μας εαυτού
να μας δίνει λάμψη μέσα
σαν καρδιά μικρού παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου